زندگی بالا و‌پایین های زیادی نشانم‌داد و‌هیچ وقت فکر‌نکرد که کمی تختی هم بد نیست

از اینی که هستم راضی نیستم و این داره مثل موریانه منو نابود میکنه ، هرچند سعی دارم که خودم محکم جلوه بدم

ولی به سختی سر پا هستم ، انگار که مشکلات من پایانی نداره و از این مرحله به مرحله بعد و سخت تر میره 

نمیدانم چطور باید شاد باشم و چطور برگردم به اوضاع روحی چند ماه پیشم ، هرچی سعی میکنم بدتر میشه

خسته کننده ست ولی باید بازم دست از تلاش کردن بر‌ندارم .

باید عواملی که باعث میشه باز هم نشاط داشته باشم رو پیدا کنم

برم یه جای دور . یه جایی که بشه تمام خستگی ها و دلتنگی ها و تنهایی هامو چال کنم 

برم انقدر دور بشم که فراموش کنم که چقدر بغض فرودادم .

مثل یه مبارز گوشه گود افتادم و خونین و زخمی و خسته به قطرات خونی که روی رینگ ریخته

نگاه میکنم  . به اینی که من یه بازنده ام .

اره من یه بازنده ام

غمگینم .

نمیدانم چرا اینجوری شد ؟ نمیدانم واقعا من مستحق این همه  دلتنگی هستم ؟

واقعا باید این همه  سختی بکشم ؟

این حقم بوده ؟ این بوده اون زندگی که  قبل از تولد انتخاب کردم ؟

باورم نمیشه

یعنی انقدر احمقانه  این دنیا رو انتخاب کردم ؟؟؟

انقدر ساده لوح بودم ؟ .